Το να ασχολειται κανείς με τα σύνδρομα «αντικομμουνιστικής καταδίωξης» του ΚΚΕ, με τις φαντασιώσεις και τα ξύλινα στερεότυπα του είναι πραγματικά χάσιμο χρόνου. Εφόσον όμως η Νομαρχιακή Επιτροπή του ΚΚΕ έβγαλε μια τόσο ρυπαρή ανακοίνωση και μας ξαναπέταξε το γάντι θα το σηκώσουμε …
Ξεκινώντας από τη «ταμπακέρα» και τα θέματα ουσίας, διαπιστώνουμε ότι η επιχειρηματολογία του ΚΚΕ υπέρ του λιγνίτη δεν προσθέτει τίποτα καινούριο.
Επαναλαμβάνουμε πάλι ότι εκείνο που απαξιώνει –μερικώς- τα στερεά καύσιμα και το λιγνίτη δεν είναι οι καπιταλιστές, (πολλοί των οποίων είναι πιο… λιγνιτό-φιλοι από ότι το ΚΚΕ), αλλά είναι το γεγονός ότι ο λιγνίτης παράγει το περισσότερο CO2 και είναι βασικός υπαίτιος -στην Ελλάδα- για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και τη δραματική αλλαγή του κλίματος. Μπορεί αυτό να μην ενοχλούσε ή να μην ήταν ορατό πριν από είκοσι χρόνια, σήμερα όμως είναι καταστροφικό για όλο τον πλανήτη και κοστίζει τρομακτικά (ακραία φυσικά φαινόμενα, επώδυνες καταστροφές και οικολογικές ανατροπές, εκατομμύρια περιβαλλοντικοί πρόσφυγες, ανθρώπινες ζωές, τεράστια κονδύλια).
Κάτω από αυτή τη σκοπιά οι κλιματικές αλλαγές καθώς και η ανατροπή του ενεργειακού μοντέλου παραγωγής και κατανάλωσης σκοντάφτει σε ισχυρά οικονομικά συμφέροντα και είναι σαφώς πολιτικό ζήτημα. (Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να το λέμε και να το αναλύουμε ). Αν το ΚΚΕ επιμένει να μας χαρακτηρίζει «απολίτικους» και «τεχνοκράτες» και να μη βλέπει ότι διαμορφώνονται συγκεκριμένα πολιτικά μέτωπα στο ενεργειακό, τότε όχι μόνο εθελοτυφλεί, αλλά συντάσσεται – θέλοντας και μη- με το πιο αντιδραστικό μέτωπο των Αμερικάνων -Κινέζων -Αυστραλών κλπ, οι οποίοι υπερασπίζονται τα ορυκτά καύσιμα (κάρβουνο-πετρέλαιο) με κύριο γνώμονα τον εθνικισμό και τον οικονομισμό.
Όσο για τις «νέες τεχνολογίες» καύσης του λιγνίτη, που προβάλλονται σαν πανάκεια, επιτυγχάνουν μεν μια μείωση του CO2, αλλά πολύ μικρή σε σχέση με αυτή που πρέπει να επιτύχουμε σαν χώρα και σαν παγκόσμια κοινότητα. Όταν μιλάμε για δραστική μείωση των εκπομπών CO2 στις επόμενες δεκαετίες σε ποσοστό 80 % , δεν περιμένουμε να μας σώσουν οι νέες λιγνιτικές τεχνολογίες, οι οποίες αποτελούν «ασπιρίνες» στο πρόβλημα. Ο παρακάτω πίνακας είναι αρκετά εύγλωττος :
Ξεκινώντας από τη «ταμπακέρα» και τα θέματα ουσίας, διαπιστώνουμε ότι η επιχειρηματολογία του ΚΚΕ υπέρ του λιγνίτη δεν προσθέτει τίποτα καινούριο.
Επαναλαμβάνουμε πάλι ότι εκείνο που απαξιώνει –μερικώς- τα στερεά καύσιμα και το λιγνίτη δεν είναι οι καπιταλιστές, (πολλοί των οποίων είναι πιο… λιγνιτό-φιλοι από ότι το ΚΚΕ), αλλά είναι το γεγονός ότι ο λιγνίτης παράγει το περισσότερο CO2 και είναι βασικός υπαίτιος -στην Ελλάδα- για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και τη δραματική αλλαγή του κλίματος. Μπορεί αυτό να μην ενοχλούσε ή να μην ήταν ορατό πριν από είκοσι χρόνια, σήμερα όμως είναι καταστροφικό για όλο τον πλανήτη και κοστίζει τρομακτικά (ακραία φυσικά φαινόμενα, επώδυνες καταστροφές και οικολογικές ανατροπές, εκατομμύρια περιβαλλοντικοί πρόσφυγες, ανθρώπινες ζωές, τεράστια κονδύλια).
Κάτω από αυτή τη σκοπιά οι κλιματικές αλλαγές καθώς και η ανατροπή του ενεργειακού μοντέλου παραγωγής και κατανάλωσης σκοντάφτει σε ισχυρά οικονομικά συμφέροντα και είναι σαφώς πολιτικό ζήτημα. (Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να το λέμε και να το αναλύουμε ). Αν το ΚΚΕ επιμένει να μας χαρακτηρίζει «απολίτικους» και «τεχνοκράτες» και να μη βλέπει ότι διαμορφώνονται συγκεκριμένα πολιτικά μέτωπα στο ενεργειακό, τότε όχι μόνο εθελοτυφλεί, αλλά συντάσσεται – θέλοντας και μη- με το πιο αντιδραστικό μέτωπο των Αμερικάνων -Κινέζων -Αυστραλών κλπ, οι οποίοι υπερασπίζονται τα ορυκτά καύσιμα (κάρβουνο-πετρέλαιο) με κύριο γνώμονα τον εθνικισμό και τον οικονομισμό.
Όσο για τις «νέες τεχνολογίες» καύσης του λιγνίτη, που προβάλλονται σαν πανάκεια, επιτυγχάνουν μεν μια μείωση του CO2, αλλά πολύ μικρή σε σχέση με αυτή που πρέπει να επιτύχουμε σαν χώρα και σαν παγκόσμια κοινότητα. Όταν μιλάμε για δραστική μείωση των εκπομπών CO2 στις επόμενες δεκαετίες σε ποσοστό 80 % , δεν περιμένουμε να μας σώσουν οι νέες λιγνιτικές τεχνολογίες, οι οποίες αποτελούν «ασπιρίνες» στο πρόβλημα. Ο παρακάτω πίνακας είναι αρκετά εύγλωττος :
Ο πίνακας αποδεικνύει πόσο μικρή βελτίωση μας παρέχουν οι νέες τεχνολογίες καύσης του λιγνίτη σε σχέση με τις απαιτούμενες για την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών, αλλά και επιβεβαιώνει ότι οι τεχνολογίες αυτές δεν αντέχουν σε καμιά σύγκριση αν τις βάλουμε δίπλα στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.
Όσοι επομένως επιμένουν να κρύβονται πίσω από τις «νέες τεχνολογίες καύσης του λιγνίτη» είναι αυτοί ακριβώς που δεν διαθέτουν σύγχρονη πολιτική σκέψη, αλλά ούτε καν και ολοκληρωμένη τεχνοκρατική. Είναι απλά «λίγο από όλα» και ψάχνουν φτηνά επιχειρήματα, για να τεκμηριώσουν μια πολιτική στάση που υπαγορεύεται από έναν παρωχημένο τοπικισμό και ένα κακομαθημένο συντεχνιασμό, εμποτισμένους με λαϊκισμούς και έωλες ιδεοληψίες.
Υπαρκτός Σοσιαλισμός και Περιβαλλοντική βαρβαρότητα
Όσον αφορά τώρα τα … φροντιστηριακά μαθήματα της Νομαρχιακής του ΚΚΕ περί επαναστατικής πολιτικής , η οποία ξεπερνά εμάς τους άχρωμους και απολίτικους «τεχνοκράτες» -συνοδοιπόρους του καπιταλισμού και αποκαλύπτει ότι η ρίζα του κακού είναι το καπιταλιστικό σύστημα, μόνο χασμουρητά προκαλούν.
Εν πάση περιπτώσει, για να αντικρούσουμε αυτή την απλοϊκή και ξεφτισμένη θεωρία, που εξωραΐζει τον τέως «υπαρκτό σοσιαλισμό» και εξυμνεί τις περιβαλλοντικές του επιδόσεις, (που οφείλονται στο ότι «έχει εξαφανίσει την ατομική ιδιοκτησία και τους κεφαλαιοκράτες»), υπενθυμίζουμε ότι :
Ναι μεν στις αιτίες καταστροφής του περιβάλλοντος συγκαταλέγεται ο τρόπος παραγωγής και η κεφαλαιοκρατική συσσώρευση, αλλά η τελευταία μπορεί να έχει ως φορέα όχι μόνο την αστική τάξη, αλλά και την κρατική και κομματική νομενκλατούρα. Εκείνο συνεπώς που αλλάζει είναι ο ιδιοκτήτης του κεφαλαίου, ιδιώτης ή κράτος, και όχι οι επώδυνες επιπτώσεις από τα μοντέλα εκείνα (καπιταλιστικά ή «σοσιαλιστικά») που θεοποιούν την παραγωγή. Η περιβαλλοντική μάλιστα υποβάθμιση είναι εντονότερη εκεί όπου η δημοκρατία είναι στο «ψυγείο», όπου τα ΜΜΕ είναι φιμωμένα και οι οργανώσεις των πολιτών λειτουργούν ως παραρτήματα του κόμματος. Γι’ αυτό και τα εγκλήματα των χωρών του Σοβιετικού μπλοκ σε βάρος του περιβάλλοντος ήταν εφάμιλλα , και συχνά μεγαλύτερα, από εκείνα των καπιταλιστικών χωρών.
Τα παραδείγματα είναι πολλά :
• Η εντατική γεωργία με μεγάλη χρήση λιπασμάτων και φαρμάκων και την υπερεκμετάλλευση των ποταμών Amu Darya και Syr Darya είχε σαν αποτέλεσμα να στεγνώσει σχεδόν η τεράστια λίμνη Αράλη, να τετραπλασιαστεί η αλατότητα της και να σταματήσει η αλιεία 40.000 τόνων ψαριών ετησίως. Και το χειρότερο: Η λίμνη μετατράπηκε σε άγονη έρημο με τοξικές ουσίες, τις οποίες ισχυροί άνεμοι μετέφεραν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά καταστρέφοντας την παραγωγικότητα των εδαφών και δημιουργώντας μεγάλες επιπτώσεις στη δημόσια υγεία. Η παιδική θνησιμότητα στην περιοχή έφθασε τους 180 θανάτους ανά 1000 γεννήσεις, ενώ τα κρούσματα καρκίνου είναι 15-20 φορές περισσότερα από τον μέσο όρο των πρώην σοβιετικών πόλεων. Τέλος, ο μέσος χρόνος ζωής των κατοίκων έχει κατέλθει στα 57 χρόνια.
• Το Μουρμάνσκ, λιμάνι στη χερσόνησο Καρέλια στον Αρκτικό κύκλο, είναι η πιο ρυπασμενη από ραδιενέργεια θάλασσα. Αιτία τα πυρηνικά απόβλητα Ρωσικών πυρηνοκινητων πλοίων και υποβρυχίων που απορρίπτονται στο βυθό χωρίς μέτρα προστασίας. (Από εκεί ξεκίνησε και το Κουρσκ το τελευταίο του ταξίδι)
• Η πιο μολυσμένη περιοχή της Ευρώπης δημιουργήθηκε στο τρίγωνο που σχηματίζεται από την πρώην Λαϊκή Δημοκρατίας της Γερμανίας, την Τσεχοσλοβακία και την Πολωνία, επειδή η περιοχή αυτή με βάση το σοβιετικό μοντέλο καταμερισμού της εργασίας επιλέχτηκε για εντατική εκβιομηχάνιση, άνευ όρων και χωρίς κανένα σεβασμό στο περιβάλλον.
• Εκείνο βέβαια που ήταν κόλαφος για το σοβιετικό μοντέλο διακυβέρνησης ήταν το Τσέρνομπιλ. Και το αναφέραμε και στο πρώτο μας δημοσίευμα όχι σαν πυρηνικό ατύχημα (τέτοια έχει να επιδείξει και η Δύση), αλλά γιατί οι Ουκρανοί και οι Σοβιετικοί απέκρυψαν το συμβάν, γεγονός που είχε ολέθριες επιπτώσεις στον τοπικό πληθυσμό και σε όλη την Ευρώπη. Τα πάνω από 100.000 θύματα (νεκροί ή ανάπηροι) του Τσερνομπιλ θα ήταν πολύ λιγότερα, αν οι «σοσιαλιστικές» Αρχές ενημέρωναν για το ατύχημα άμεσα κι όχι μετά από τρεις μέρες, όταν ήδη ο κόσμος είχε πάρει ισχυρές ραδιενεργές δόσεις. Σ αυτό όφειλε να απαντήσει το ΚΚΕ κι όχι να παραβιάζει ανοιχτές θύρες υπερασπιζόμενο τα … μέτρα αποκατάστασης που πήραν οι Σοβιετικοί εκ των υστέρων.
Δεν ωφελεί να συνεχίσουμε την απαρίθμηση των κρουσμάτων. Έχει σημασία όμως να αναφέρουμε και το σταλινικό τρόπο αντιμετώπισης όσων πολιτών και ομάδων υπερασπίστηκαν τις οικολογικές ιδέες. Η νοοτροπία αυτή σήμερα μεν έχει εξασθενήσει, αλλά παραμένει ακόμη ζωντανή. (Είναι γνωστές οι απαγορεύσεις του Πούτιν και οι μεθοδεύσεις του απέναντι σε κοινωνικές και οικολογικές οργανώσεις Ρώσων που επιχείρησαν να διαμαρτυρηθούν για την παγκοσμιοποίηση, όταν συνηλθαν στην Πετρούπολη (Λένιγκραντ) οι ηγέτες των 8 ισχυρότερων χωρών (G8) του πλανήτη).
Το τελευταίο …. απόφθεγμα του ΚΚΕ είναι ότι « η επίκληση της προστασίας του περιβάλλοντος η οποία γίνεται από την Κυβέρνηση και όχι μόνο (σσ. δηλαδή κι από όλους ημάς τους …. συνοδοιπόρους) αποτελεί στην ουσία τον απαραίτητο μανδύα που συγκαλύπτει την κερδοφορία των ιδιωτικών επενδύσεων…κλπ. Εδώ, τι να απαντήσει κανείς ; Ο ισχυρισμός τους είναι από μόνος του καταγέλαστος….
Λυπόμαστε πραγματικά γιατί το ΚΚΕ, ένα ιστορικό κόμμα, που δεν υπήρξε ποτέ κρατικό καθεστώς, αλλά διώχτηκε υπερασπιζόμενο την κοινωνική απελευθέρωση, συνεχίζει να είναι δέσμιο των λαθών του παρελθόντος. Συνεχίζει να αντιγράφει τις πρακτικές των καθεστωτικών κομμουνιστικών κομμάτων, που κυβέρνησαν τα κράτη του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και … κατάφεραν να γίνουν οι κατεξοχήν φορείς του αντικομμουνισμού, αφού δυσφήμισαν με την πολιτική τους την κομμουνιστική ιδεολογία και διέψευσαν τις προσδοκίες των λαών. Εκεί ας ψάξει το ΚΚΕ την αιτία που πολύς κόσμος, ειδικά στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, είναι αντικομουνιστές κι όχι σε όσους κάνουν μια ανυποχώρητη κριτική, γιατί διαπίστωσαν ότι ο Αριστερός ουμανισμός πρέπει να αποκυρήξει τον χρεωκοπημένο υπαρκτό σοσιαλισμό.
Τέλος, επειδή συχνά η Οικολογία χαρακτηρίζεται ως απολίτικη και συμβιβασμένη με το σύστημα, δηλώνουμε ότι το κίνημα της «Πολιτικής Οικολογίας», όπως το λέει και ο τίτλος του, είναι βαθιά πολιτικοποιημένο. Το οικολογικό κίνημα υπήρξε ένα από τα παιδιά του Μάη του '68. Η Οικολογία προερχόμενη από την Αριστερά κράτησε τα απελευθερωτικά της μηνύματα, αφήνοντας ευτυχώς πίσω τις αμαρτίες και τις αγκυλώσεις της.
Κοζάνη, 26-10-2007
Οικολογική Κίνηση Κοζάνης
Όσοι επομένως επιμένουν να κρύβονται πίσω από τις «νέες τεχνολογίες καύσης του λιγνίτη» είναι αυτοί ακριβώς που δεν διαθέτουν σύγχρονη πολιτική σκέψη, αλλά ούτε καν και ολοκληρωμένη τεχνοκρατική. Είναι απλά «λίγο από όλα» και ψάχνουν φτηνά επιχειρήματα, για να τεκμηριώσουν μια πολιτική στάση που υπαγορεύεται από έναν παρωχημένο τοπικισμό και ένα κακομαθημένο συντεχνιασμό, εμποτισμένους με λαϊκισμούς και έωλες ιδεοληψίες.
Υπαρκτός Σοσιαλισμός και Περιβαλλοντική βαρβαρότητα
Όσον αφορά τώρα τα … φροντιστηριακά μαθήματα της Νομαρχιακής του ΚΚΕ περί επαναστατικής πολιτικής , η οποία ξεπερνά εμάς τους άχρωμους και απολίτικους «τεχνοκράτες» -συνοδοιπόρους του καπιταλισμού και αποκαλύπτει ότι η ρίζα του κακού είναι το καπιταλιστικό σύστημα, μόνο χασμουρητά προκαλούν.
Εν πάση περιπτώσει, για να αντικρούσουμε αυτή την απλοϊκή και ξεφτισμένη θεωρία, που εξωραΐζει τον τέως «υπαρκτό σοσιαλισμό» και εξυμνεί τις περιβαλλοντικές του επιδόσεις, (που οφείλονται στο ότι «έχει εξαφανίσει την ατομική ιδιοκτησία και τους κεφαλαιοκράτες»), υπενθυμίζουμε ότι :
Ναι μεν στις αιτίες καταστροφής του περιβάλλοντος συγκαταλέγεται ο τρόπος παραγωγής και η κεφαλαιοκρατική συσσώρευση, αλλά η τελευταία μπορεί να έχει ως φορέα όχι μόνο την αστική τάξη, αλλά και την κρατική και κομματική νομενκλατούρα. Εκείνο συνεπώς που αλλάζει είναι ο ιδιοκτήτης του κεφαλαίου, ιδιώτης ή κράτος, και όχι οι επώδυνες επιπτώσεις από τα μοντέλα εκείνα (καπιταλιστικά ή «σοσιαλιστικά») που θεοποιούν την παραγωγή. Η περιβαλλοντική μάλιστα υποβάθμιση είναι εντονότερη εκεί όπου η δημοκρατία είναι στο «ψυγείο», όπου τα ΜΜΕ είναι φιμωμένα και οι οργανώσεις των πολιτών λειτουργούν ως παραρτήματα του κόμματος. Γι’ αυτό και τα εγκλήματα των χωρών του Σοβιετικού μπλοκ σε βάρος του περιβάλλοντος ήταν εφάμιλλα , και συχνά μεγαλύτερα, από εκείνα των καπιταλιστικών χωρών.
Τα παραδείγματα είναι πολλά :
• Η εντατική γεωργία με μεγάλη χρήση λιπασμάτων και φαρμάκων και την υπερεκμετάλλευση των ποταμών Amu Darya και Syr Darya είχε σαν αποτέλεσμα να στεγνώσει σχεδόν η τεράστια λίμνη Αράλη, να τετραπλασιαστεί η αλατότητα της και να σταματήσει η αλιεία 40.000 τόνων ψαριών ετησίως. Και το χειρότερο: Η λίμνη μετατράπηκε σε άγονη έρημο με τοξικές ουσίες, τις οποίες ισχυροί άνεμοι μετέφεραν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά καταστρέφοντας την παραγωγικότητα των εδαφών και δημιουργώντας μεγάλες επιπτώσεις στη δημόσια υγεία. Η παιδική θνησιμότητα στην περιοχή έφθασε τους 180 θανάτους ανά 1000 γεννήσεις, ενώ τα κρούσματα καρκίνου είναι 15-20 φορές περισσότερα από τον μέσο όρο των πρώην σοβιετικών πόλεων. Τέλος, ο μέσος χρόνος ζωής των κατοίκων έχει κατέλθει στα 57 χρόνια.
• Το Μουρμάνσκ, λιμάνι στη χερσόνησο Καρέλια στον Αρκτικό κύκλο, είναι η πιο ρυπασμενη από ραδιενέργεια θάλασσα. Αιτία τα πυρηνικά απόβλητα Ρωσικών πυρηνοκινητων πλοίων και υποβρυχίων που απορρίπτονται στο βυθό χωρίς μέτρα προστασίας. (Από εκεί ξεκίνησε και το Κουρσκ το τελευταίο του ταξίδι)
• Η πιο μολυσμένη περιοχή της Ευρώπης δημιουργήθηκε στο τρίγωνο που σχηματίζεται από την πρώην Λαϊκή Δημοκρατίας της Γερμανίας, την Τσεχοσλοβακία και την Πολωνία, επειδή η περιοχή αυτή με βάση το σοβιετικό μοντέλο καταμερισμού της εργασίας επιλέχτηκε για εντατική εκβιομηχάνιση, άνευ όρων και χωρίς κανένα σεβασμό στο περιβάλλον.
• Εκείνο βέβαια που ήταν κόλαφος για το σοβιετικό μοντέλο διακυβέρνησης ήταν το Τσέρνομπιλ. Και το αναφέραμε και στο πρώτο μας δημοσίευμα όχι σαν πυρηνικό ατύχημα (τέτοια έχει να επιδείξει και η Δύση), αλλά γιατί οι Ουκρανοί και οι Σοβιετικοί απέκρυψαν το συμβάν, γεγονός που είχε ολέθριες επιπτώσεις στον τοπικό πληθυσμό και σε όλη την Ευρώπη. Τα πάνω από 100.000 θύματα (νεκροί ή ανάπηροι) του Τσερνομπιλ θα ήταν πολύ λιγότερα, αν οι «σοσιαλιστικές» Αρχές ενημέρωναν για το ατύχημα άμεσα κι όχι μετά από τρεις μέρες, όταν ήδη ο κόσμος είχε πάρει ισχυρές ραδιενεργές δόσεις. Σ αυτό όφειλε να απαντήσει το ΚΚΕ κι όχι να παραβιάζει ανοιχτές θύρες υπερασπιζόμενο τα … μέτρα αποκατάστασης που πήραν οι Σοβιετικοί εκ των υστέρων.
Δεν ωφελεί να συνεχίσουμε την απαρίθμηση των κρουσμάτων. Έχει σημασία όμως να αναφέρουμε και το σταλινικό τρόπο αντιμετώπισης όσων πολιτών και ομάδων υπερασπίστηκαν τις οικολογικές ιδέες. Η νοοτροπία αυτή σήμερα μεν έχει εξασθενήσει, αλλά παραμένει ακόμη ζωντανή. (Είναι γνωστές οι απαγορεύσεις του Πούτιν και οι μεθοδεύσεις του απέναντι σε κοινωνικές και οικολογικές οργανώσεις Ρώσων που επιχείρησαν να διαμαρτυρηθούν για την παγκοσμιοποίηση, όταν συνηλθαν στην Πετρούπολη (Λένιγκραντ) οι ηγέτες των 8 ισχυρότερων χωρών (G8) του πλανήτη).
Το τελευταίο …. απόφθεγμα του ΚΚΕ είναι ότι « η επίκληση της προστασίας του περιβάλλοντος η οποία γίνεται από την Κυβέρνηση και όχι μόνο (σσ. δηλαδή κι από όλους ημάς τους …. συνοδοιπόρους) αποτελεί στην ουσία τον απαραίτητο μανδύα που συγκαλύπτει την κερδοφορία των ιδιωτικών επενδύσεων…κλπ. Εδώ, τι να απαντήσει κανείς ; Ο ισχυρισμός τους είναι από μόνος του καταγέλαστος….
Λυπόμαστε πραγματικά γιατί το ΚΚΕ, ένα ιστορικό κόμμα, που δεν υπήρξε ποτέ κρατικό καθεστώς, αλλά διώχτηκε υπερασπιζόμενο την κοινωνική απελευθέρωση, συνεχίζει να είναι δέσμιο των λαθών του παρελθόντος. Συνεχίζει να αντιγράφει τις πρακτικές των καθεστωτικών κομμουνιστικών κομμάτων, που κυβέρνησαν τα κράτη του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και … κατάφεραν να γίνουν οι κατεξοχήν φορείς του αντικομμουνισμού, αφού δυσφήμισαν με την πολιτική τους την κομμουνιστική ιδεολογία και διέψευσαν τις προσδοκίες των λαών. Εκεί ας ψάξει το ΚΚΕ την αιτία που πολύς κόσμος, ειδικά στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, είναι αντικομουνιστές κι όχι σε όσους κάνουν μια ανυποχώρητη κριτική, γιατί διαπίστωσαν ότι ο Αριστερός ουμανισμός πρέπει να αποκυρήξει τον χρεωκοπημένο υπαρκτό σοσιαλισμό.
Τέλος, επειδή συχνά η Οικολογία χαρακτηρίζεται ως απολίτικη και συμβιβασμένη με το σύστημα, δηλώνουμε ότι το κίνημα της «Πολιτικής Οικολογίας», όπως το λέει και ο τίτλος του, είναι βαθιά πολιτικοποιημένο. Το οικολογικό κίνημα υπήρξε ένα από τα παιδιά του Μάη του '68. Η Οικολογία προερχόμενη από την Αριστερά κράτησε τα απελευθερωτικά της μηνύματα, αφήνοντας ευτυχώς πίσω τις αμαρτίες και τις αγκυλώσεις της.
Κοζάνη, 26-10-2007
Οικολογική Κίνηση Κοζάνης
